Όνειρο θερινής νύχτας

Αντιγράφω από το περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΠΙΤΙ μετά τους Ολυμπιακούς του 2004

Οι ώρες πλησίαζαν στην Παρασκευή και 13 Αυγούστου τούτου του έτους. Από το πρωί εκείνης της μέρας ήμουν νευρική και εντελώς ανίκανη να κάνω οτιδήποτε χρειαζόταν συγκέντρωση και προσοχή. Κλείστηκα στο σπίτι και περίμενα. Όσο ο χρόνος λιγόστευε προς την έναρξη τα φίδια με ζώνανε για την αναπόφευκτη καταστροφή που σίμωνε. Κουκουλωμένη με το σεντόνι στον καναπέ αρνιόμουν να δω τη συνέχεια, τη φανταζόμουν.
Φανταζόμουν τις κιτς τελετές, τις χουλιγουντιανές παράτες, τα σαρδάμ και τα λάθη των παρουσιαστών, τις διακοπές στην εικόνα, το σβήσιμο των μικροφώνων, το πέσιμο των φώτων…..Φανταζόμουν το γενικό black out, την επίθεση των “τρομοκρατών”, τις εκρήξεις των βομβών, τις φωτιές, τις πλημμύρες και τις καταστροφές…..Φανταζόμουν την επέμβαση, των ΜΑΤ, των ΕΚΑΜ, της CIA, της DIA, της MIT, της Mossad…..Φανταζόμουν τη διεθνή κοινότητα με την μορφή του Verhoigen, του Bush, του Blair του Saron του Schöder και του Putin να μας κουνά το δάχτυλό και ν’ απειλεί να αφανίσει την μικρή πατρίδα μου που τόλμησε…..
30,29,28…Η αρχή του τέλους ξεκίνησε..Αγώνες..Αγώνες Ολυμπιακοί…2004.
27,26,25....Αγώνες που ούτε τους ήθελα ούτε τους επιθυμούσα όταν τους πήραμε γιατί πίστευα, φανταζόμουν ή γνώριζα ότι θα αποτελούσαν μοχλό πίεσης στη χώρα μου σε βασικά και θεμελιακά της ζητήματα…
24,23,21…Αγώνες που γνώριζα ότι η οικονομική τους πλευρά μετρά περισσότερο παρά τα ιδανικά ή τα ιδεώδη που επιζητούνται ή πλασσάρονται…
20,19,18....Αγώνες που ήξερα ότι θα μεγενθύνουν το υδροκεφαλικό κράτος της χώρας μου και θα αποψιλώσουν ακόμα περισσότερο την χρόνια ρημαγμένη περιφέρεια….
17,16,15....Αγώνες που πίστευα ότι ήταν περισσότερο επίδειξη και πλουτισμός μια νεόπλουτης κάστας Ελλήνων παρά εθνική επιταγή και χρέος στους αρχαίους προγόνους…..
14,13,12…Αγώνες ποτισμένοι στην χημεία και τ’ αναβολικά μιας άπληστης κι ανθρωποφάγας μάζας θεατών-πελατών που ενοχοποιεί, επικρίνει κι υποδεικνύει κουκουλοφόρα τον αθλητή-πρωταγωνιστή για να απενοχοποιήσει την δική της ευθύνη, την δική μας συμμετοχή στο έγκλημα…..
11,10,9......Αγώνες που γνώριζα ότι θα χρεώσουν τις επόμενες γενιές μ’ ένα οικονομικό βάρος δυσβάστακτο….
7,6,5,4…...Αγώνες που πίστεψα ότι η αποτυχία τους που άλλοι περίμεναν κι άλλοι επιθυμούσαν θα ήταν οδυνηρή κι αβάσταχτη για τον λαό μας από την συνεχιζόμενη αμφισβήτηση τους….
3,2,1,0…...οι Αγώνες ξεκίνησαν.
Ο χρόνος σταμάτησε κι η ανάσα μου κόπηκε. Αισθανόμουν μετέωρη στο κενό στο μέσον του πουθενά και του τίποτα μέχρι που ένας ήχος ταμπούρλου συντόνισε την καρδιά μου με το χτες το παρόν και το αύριο και με συνέφερε.
Κατέβασα το σεντόνι. Το στάδιο, τα φώτα, η φωτιά, το νερό, οι κύκλοι……όλα άρχιζαν ν’ αλλάζουν να παίρνουν μορφή, ήχο, διάσταση, στο χώρο και στο χρόνο. Μαγεία, ποίηση, λιτότητα, αρμονία. Όλα μοιάζανε μέρος ενός παζλ που είχε έμπνευση, γνώση ιστορική και τεχνολογική, είχε στόχο και μήνυμα. Ο Σεφέρης, ο Χατζιδάκης, ο Θεοδωράκης, ο Τσαρούχης κι ο Έρωτας σε αναλογίες υποβλητικού μέτρου. Όλα μοιάζανε μαγικά και τέλεια κι η Γιάννα κι ο Στεφανόπουλος κι ο Ρογκ κι ο πιτσιρικάς με την βαρκούλα της αθωότητας μας. Όλα κι ο μυθικός Γκάλης κι η Βούλα, και το πολύχρωμο πλήθος των αθλητών από κάθε γωνιά και φυλή του πλανήτη. Όλα μια ζωγραφιά από τον ζωγράφο του σύμπαντος κι ο Μίμης κι ο Κάχι, κι ο Ιωάννης κι ο Νικόλας που άναψε τον βωμό. Όλα μοιάζανε θεϊκά κι απρόσμενα. Απορροφημένη στη δίνη του απρόσμενου ρούφηξα και την τελευταία σταγόνα της τελετής κι ύστερα αλλοπαρμένη πλοηγήθηκα με το μικρό μου laptop στα πέρατα του κόσμου αποζητώντας τις εντυπώσεις που έκανε τούτο το εγχείρημα. Παγκόσμια αναγνώριση κι επιδοκιμασία. Ταυτόχρονα το τηλεκοντρόλ γύριζε σαν γυρολόγος τα κανάλια μην ξεφύγει τίποτα. Θαυμασμός, διθύραμβοι, έπαινοι από παντού. Η νύχτα που προχωρούσε μ’ άφησε άυπνη. Ήθελα να ξαναζήσω την γιορτή αλλά είχα ξεχάσει ή φοβηθεί να πατήσω το REC στο video. Ξημέρωνε όταν τα μάτια μου ’κλεισαν κι αποκοιμήθηκα.
Οι μέρες που ακολούθησαν χώρεσαν συναισθήματα ανάμικτα σε μείγμα εκρηκτικό. Αγωνία, ανησυχία, ένταση, πάθος, θυμό, συγκίνηση, χαρά….Τι κι ζήτησαν οι ηγεμόνες ανθρωποθυσίες…. Τι κι αν μας πήραν πίσω μετάλλιο….. Τι κι αν βάλθηκαν να θαμπώσουν το φως…. Τι κι αν μας αδίκησαν….Τι κι αν προσπάθησαν οι καναλάρχες να διογκώσουν υπέρμετρα θέματα ζητιανεύοντας λίγη από της γιορτής τη λάμψη και της θεαματικότητας την αμοιβή….Τίποτε δεν σταματά την γιορτή καθώς το πανηγύρι προχωρεί κι ενώνει ανθρώπους και πολιτισμούς κάνοντας αόρατα και κρίνοντας άσκοπα κι αχρείαστα τα Zeppelin, τα μέτρα, τους Patriot κι όλες όσες υστερίες ή σκοπιμότητες αρχόντων κι εμπόρων…..
Τίποτε δεν σταματά την Ελλάδα που μπορεί, την Ελλάδα που επιμένει, την Ελλάδα που αγωνίζεται, την Ελλάδα που δημιουργεί, την Ελλάδα που χαίρεται.
Την Ελλάδα που πανηγυρίζει και υποκλίνεται στο δάκρυ του Πύρρου, τον καλπασμό της Φανής, την αντοχή και τα μάτια της Αθανασίας, την δύναμη του Νικόλα να δαμάσει τα κύματα του Αιγαίου, στη άψογη συμπεριφορά και το κέφι των εθελοντών και την επαγγελματικότητα των διοργανωτών της.
Την Ελλάδα που θυμώνει κι αντιδρά στην κούρσα των 200 μέτρων αντιτιθέμενη κι αντιτασσόμενη στην υποκρισία και την ίντριγκα των θεσμοφυλάκων κι όχι επιβραβεύουσα την χημεία που η ματαιότητα του σκοπού επιβάλει πρόσκαιρα καταστρέφοντας δια βίου την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και υπόσταση.
Την Ελλάδα που συγχαίρει, επιχαίρει και επιβραβεύει και τις επιτυχίες παιδιών που άλλες μανάδες και τόποι γέννησαν όπως του Nicolas Massou από την Χιλή, του Michael PHELPS από την Βαλτιμόρη των ΗΠΑ, του El Guerrouj από το Μαρόκο, της Yelena Isinbayeva από το Βολβογράντ της Ρωσίας, του
Liu Xiang από την Σανγκάη της Κίνας….
Την Ελλάδα που χειροκροτεί, επευφημεί και συμπαρίσταται ζεστά και από καρδιάς και στ’ άλλα παιδιά που δεν κατάφεραν ή δεν μπόρεσαν όπως η Khorkina, ο Gebremariam, ο Sautin, ο Μάρας…..
Την Ελλάδα που….άλλαξε σελίδα κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατεί και που πηγαίνει.
Τι κι αν από την επομένη η μιζέρια κι γκρίνια ξαναγύρισαν στη ζωή μας….Τι κι αν οι πολιτικοί, σχολιαστές, επαΐοντες και “ειδικοί” κρέμονται στα παράθυρα της καθημερινότητας μας αναμοχλεύοντας τα πάθη και τις αντιθέσεις μας, προιωνίζοντας τον ζόφο και την καταστροφή. Τώρα πια τα πράγματα έχουν αλλάξει, τώρα πια ξέρουμε ότι τα καταφέραμε, τώρα πια ξέρουμε ότι μπορούμε, τώρα πια ξέρουμε ότι το αξίζαμε, τώρα πια ξέρουμε ότι το όνειρο της θερινής νύχτας έγινε πραγματικότητα.
Μιας νύχτας που ξεκίνησε στα τέλη του Ιούνη και κορυφώθηκε στις 4 του Ιούλη όταν ο Θοδωρής σήκωσε ψηλά στον αστροπλούμιστο ουρανό της Λισσαβώνας το τιμημένο κι έκανε το απίθανο πιθανό κι έκανε το όνειρο πραγματικότητα κι έκανε σκόνη ελπίδα, φάρο κι οδηγό το μεγαλύτερο παραμύθι του σύγχρονου κόσμου ότι οι ισχυροί δεν νικιούνται ποτέ. Τότε που όλοι γίναμε ένα κουβάρι, μια ψυχή και μια φωνή να τραγουδεί “Ελλάς ολέ, Ελλάς ολέ ολέ δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ”
Τη νύχτα που συνεχίστηκε με την φλόγα να περιδιαβαίνει τις γειτονιές του κόσμου δείχνοντας ότι οι άνθρωποι ψάχνουν τις νέες συλλογικότητες, τα νέα ιδανικά και τα ιδεώδη που θα τους σηκώσουν λίγο ψηλότερα από το μέλλον που τους επιφυλλάσουν ανίκανα συστήματα, ύποπτοι ρεαλισμοί και υπόδουλοι ηγέτες.
Τη νύχτα που έκλεισε με την υπόκλιση του Σιορ Διονύση βγαλμένη από την ομώνυμη φιγούρα του Θεάτρου Σκιών του δικού μας Καραγκίοζη. Αυτή τη νύχτα που θα μείνει για πάντα δικιά μας. Αυτή τη νύχτα που ολοκλήρωσε το όνειρο σε πραγματικότητα κι έδειξε το μέλλον. Αυτό το όνειρο που χαράχτηκε στο γονίδιο μας, θα γίνει παραμύθι στα χείλη μας και θρύλος για τις γενιές που έρχονται. Αυτό το όνειρο κανείς πια δεν μπορεί να μας το πάρει.

Καλό Χειμώνα
Συμπολίτες, Συμπατριώτες, Συνάνθρωποι και Πάντα Τέτοια.