Επί Γης Ειρήνη Και Εν Ανθρώποις Ευδοκία

Αντιγράφω από το περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΠΙΤΙ Δεκέμβρης 2007

Το σαββατοκύριακο των αγίων Στυλιανού και Αικατερίνης, μεγάλη η χάρη τους, είχα τρομερές και φοβερές φούριες. Το χριστουγεννιάτικο τεύχος έκλεινε και χρειαζόταν οι τελευταίες ματιές πάντα απαραίτητες και ιδιαίτερα επίπονες για να φτάσουμε σε σας όσο καλύτεροι γίνεται. Από το ζόρισμα αυτό το γυαλί, βλέπε Tι-Vούλα, ούτε που άνοιξε για να μου πάρει το μάτι. Δεν συναντηθήκαμε ούτε ανταλλάξαμε τις αγαπημένες μας συνήθειες. Την αδιάκοπη φλυαρία της αυτή κι εγώ την αναγκαία χαλάρωση μπροστά της αφήνοντας να πάρει τις σκέψεις και τις σκοτούρες μου στέλνοντας με σιγά κι απαλά στην αγκαλιά του Μορφέα. Μόνο η μουσική, αυτή η θεία συντροφιά, είτε από ράδιο είτε από CD μου χάιδευε τ’ αυτιά και μου συμπαραστεκόταν αυτό το διήμερο στην ένταση που περνούσα.
Αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς μουσική, δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή χωρίς ήχους κι αρμονία. Η μουσική, ο καραβοκύρης αυτός κι οδηγός των πιο μακρινών κι υπέροχων ταξιδιών του νου και της ψυχής είναι ο καταλύτης και το αλάτι της ύπαρξης μας. Μας ταξιδεύει τις πιο απίθανες στιγμές, στους πιο όμορφους και μακρινούς τόπους, στα πιο μαγικά κι απροσδόκητα όνειρα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ιστορία που μου διηγήθηκε κάποτε στην νότια Κρήτη, ένας συνταξιούχος δάσκαλος που περνούσε τις μέρες του ήσυχα, αγναντεύοντας τον ορίζοντα της βιολογικής του δύσης. Ανάμεσα σε ρακές, κουβέντες διάφορες και σκοπούς μακρόσυρτους, της τάβλας, μου αφηγήθηκε….

….. μια φορά, λέει βρέθηκε, δεν έχει σημασία αυτός ή άλλος, σε μεγάλη πόρτα να συντάσσει ένα ιδιοτελές βιογραφικό της προσωπικής του διαδρομής και ικανότητας. Έπρεπε να χωρέσει της ζωή του τη διαδρομή σε μια κόλλα χαρτί. Κομμάτι δύσκολο. Μαζί κι άλλοι πολλοί απ’ όλες τις φυλές του Φαραώ. Στο βαρύγδουπο κρατικό έγγραφο μια ερώτηση του τράβηξε την προσοχή. ΞΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ. Το προσπέρασε αρχικά. Μετά κίνησε να γράφει ότι γνωρίζει Ιταλικά απ’ όταν, ακατάλληλος κι επικίνδυνος να συμμετέχει της ημετέρας παιδείας, φιλοξενήθηκε στα πανεπιστήμια και τον πολιτισμό αυτής της χώρας.
Γαλλικά από την πολύχρονη θητεία του, παιδί ακόμα, στις αίθουσες της καμουφλαρισμένης επεκτατικής εκπολιτιστικής κουλτούρας, βλέπε καλλιέργειας, της παλαίποτε αποικιοκρατικής δύναμης.
Αγγλικά; Εκεί κοντοστάθηκε. Κάποιες σκόρπιες λέξεις απ’ τις φωνές και τους στοίχους του Burton, του Jacker, του Lennon, του Dylan, της Joplin και του Morrison δεν έφταναν να καλύψουν την αναπηρία του στην γλώσσα της ηγέτιδας του πλανήτη δύναμης.
Μια ηλιαχτίδα που μπήκε παράτυπα κι έκοψε στα δύο την υποβλητική σκιερότητα της μεγαλόπρεπης αίθουσας, του φώτισε το μυαλό και τ’ άλλαξε την διάθεση. Και ΜΟΥΣΙΚΗ πρόσθεσε. Ο κρατικός λειτουργός, με το σφιχτοδεμένο απ’ την γραβάτα του, κολάρο, χλεύασε την γραφή. Την χλεύασε περισσότερο, όταν ζητήθηκε ένα οποιοδήποτε όργανο για να αποδειχθεί του λόγου το αληθές. Ίσως να είχε και δίκιο όμως. Τι δουλειά είχαν η κιθάρα, το μπουζούκι, ο ταμπουράς, το βιολί ή το κλαρίνο, η νότα, η δίεση κι η αρμονία σ’ αυτό το μέρος; Βλέμμα και ύφος διθυραμβικό ο υπάλληλος και απορίας σιωπή διάχυτη στην αίθουσα.
Τότε αυτός σήκωσε τα χέρια του προς το φως. Έψαξε τις νότες που ο αγέρας και το φως κουβαλούσαν πάνω τους. Τις αφουγκράστηκε. Με τα δάχτυλα και τις παλάμες τις έπλασε, τις μαστόρεψε και χτυπώντας τις χούφτες του έφτιαξε σκοπό. Σκοπό που πέρασε από τα χέρια, στον κορμό κι απ’ τον κορμό στο σώμα, στα μάτια, στην ψυχή και στις κινήσεις του. Ξεσηκώθηκε. Ξεσηκώθηκαν κι άλλοι. Ο σκοπός πέρασε στις ψυχές, στα σώματά, στα χέρια και στις αισθήσεις τους. Ακολουθούσαν όλοι. Δημιουργούσαν όλοι. Έφτιαχναν, μεγάλωναν τον σκοπό και επικοινωνούσαν. Ο σκοπός φούντωνε, γιγάντωνε και πετούσε έξω από τα τείχη. Αυτοί γελούσαν, μιλούσαν και καταλαβαινότανε. Ο σκοπός ταξίδευε κι αυτοί μαζί του σε θάλασσες πλατιές κι ορίζοντες ατέλειωτους.
Ο λειτουργός με το πρόσωπο σαν χασέ, τα μάτια πεταμένα από τις κόγχες τους και την καρδιά του κλειδωμένη από τις ρέγκολες και τους κανόνες αδυνατούσε να καταλάβει τι γινότανε…..
Άντε στην υγειά σας. Στην υγεία σου δάσκαλε είπαμε σηκώνοντας τα ποτήρια…..

Αυτή η αφήγηση για την ανυπότχτη, ταξιδιάρα κι λεύτερη μουσική, ταίριαξε, έδεσε μέσα μου κι εξήγησε την αγάπη, την επιθυμία και τον έρωτα που είχα πάντα μαζί της.
Με το walkman στ’ αυτί Δευτεριάτικα πρωί, πρωί κατέβηκα από το σπίτι για να μαζέψω τον ημερήσιο τύπο που θα συντρόφευε τον καθιερωμένο μου καφέ. Από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα έμεινα άναυδη. Το μακελειό πέντε ανθρώπων στα χωράφια και στις καλαμιές του Αγρινίου με τρόμαξε, με τάραξε με πλάνταξε. "Θεέ μου πόση αγριότητα κρύβει μέσα του ο άνθρωπος;" αναρωτήθηκα.
Γύρισα σπίτι και χώθηκα μέσα στην τηλεόραση να μελετάω και να εξερευνώ τις λεπτομέρειες του φονικού.. Οι τηλεστάρς στις δόξες τους, οι ανταποκριτές στο κυνηγητό τους, οι αναλυτές, οι ειδικοί, οι ψυχολόγοι, οι σχολιαστές, οι επαΐοντες, οι νομικοί, οι εικασίες, οι υποψίες και τα σενάρια….όλα στην πρώτη γραμμή. Η λύπη περίσσευε, η αγανάκτηση επίσης. Ούτε το γυαλί μπορούσε να κρατήσει τόσο πόνο νόμιζες. Μπροστά στην κορύφωση του δράματος κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί πίστευες.
Ο παρουσιαστής σταρ της καθημερινότητας μας, με την μορφή βαθύτατα τεθλιμμένου και συγκλονισμένου ανθρώπου ακούσει τον πρωταγωνιστή πατέρα θύματος να απλώνει τον πόνο της απώλειας που βίωνε. Τον κατανοεί και με συντετριμμένο ύφος και ήθος όπως αποκαλύπτετε εκ των υστέρων του ζητά δυο λεπτά συγνώμη. ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ λέει με πλατύ χαμόγελο που αντικατέστησε την μάσκα της υποκρισίας.
ΕΛΕΟΣ! Τίποτα πια δεν μπορεί να αντισταθεί στην ορμή του ανταγωνισμού, την δολοφονία της αξιοπρέπειας, την αποθέωση του ευτελούς και την δύναμη του χρήματος; Καμιά ανθρώπινη αξία δεν μπορεί να μείνει ανέπαφη, στην επιθυμία του κέρδους, την βουλιμία της προβολής και την ματαιοδοξία του εφήμερου; Τι σόι άνθρωποι γινόμαστε πια;
Μήπως εμείς, σαν κοινωνία, είμαστε τελικά οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί τέτοιων εγκλημάτων; Μήπως εμείς οπλίζουμε το χέρι του εκάστοτε θύτη που για λίγη γη, για περισσότερη ισχύ, για εφήμερη προβολή και μερικά χρήματα ξεθάβει το ζώο που κρύβει μέσα του και τρυγά στο βήμα του ψυχές;
Μήπως όσο γινόμαστε περισσότερο υποκριτές, αχόρταγοι ανταγωνιστικοί, και άπληστοι τόσο η ανθρωπιά μας λιγοστεύει και χάνεται καθημερινά;
Σε λίγες μέρες το μήνυμα το Χριστουγέννων που προσδοκά "επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία" θα ξανακουστεί. Επί 2006 χρόνια το κορυφαίο μήνυμα αγάπης κι ανθρωπιάς άσχετα με φυλές και με θρησκείες, άσχετα με λαούς και πρόσωπα έρχεται και ξανάρχεται κι εμείς μοιάζουμε ανίκανοι να το αποδεχτούμε. Μοιάζουμε ανίκανοι να συμπορευτούμε πλάι-πλάι στο κοινό μας ταξίδι που λέγεται ζωή;
Ας είναι τούτη η φορά η αρχή για να βρούμε ή να ξαναβρούμε μέσα μας ότι φαίνεται πως χάθηκε με την ταχύτητα του χρόνου. ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΑΣ.

Ηρεμία, γαλήνη κι ελπίδα σε όλους μας για την νέα χρονιά, φίλοι μου