Μέρες αγωνίας περνά ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος. Είτε τον συμπαθείς είτε όχι η υγεία ενός ανθρώπου πρέπει και είναι σεβαστή. Αλλά τι σημαίνει σεβασμός κι ευγένεια στις μέρες μας; Πόσο μπορούνε να αντέξουν μπροστά την αχαλίνωτη έπαρση ενός νεαρού, κατά δήλωση του δημοσιογράφο που κρατά ένα μαρκούτσι, στυλό ή μόνιτορ μπροστά του; Τι δε λένε κάθε βράδυ στις οθόνες των 8 μμ οι αστέρες του ρεπορτάζ. Με ύφος 100 καρδιναλίων και πρεστίζ τουλάχιστον καθηγητού πανεπιστημίου χρησιμοποιούν όρους και ορολογίες που δύσκολα κατανοούν οι ίδιοι κι ακόμα δυσκολότερα αυτοί στους οποίους απευθύνονται αλλά αυτός είναι ο στόχος. Φτηνός κι ανέντιμος εντυπωσιασμός των αδαών για να δοξαστούν οι ίδιοι. Τι κι αν η διαχείριση της ασθένειας, ο τρόπος προσέγγισης του ασθενούς, η ενημέρωση και οι οδηγίες αποτελούν ιατρική πράξη κι αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα να την ασκούν. Τι κι αν είναι μέρος του όποιου θεραπευτικού σχήματος και της όποιας νοσηλευτικής αγωγής που δεν έχουν το δικαίωμα να την ασκούν. Δεν τους ενδιαφέρει. Ούτε κι αν ο ασθενής τους παρακολουθεί τους ενδιαφέρει κι επηρεάζεται μέσα στην κρισιμότητα των στιγμών τους ενδιαφέρει. Ούτε την γενναιότητα της αποκάλυψης της ασθένειας του αναγνωρίζουν. Ούτε τα ιατρικά ανακοινωθέντα αποδέχονται. Κρίνουν πράγματα που δεν γνωρίζουν, διαβάλουν ανθρώπους κι επιστήμονες ανερυθρίαστα και χτίζουν απόψεις γύρω από ανώνυμες πηγές που τους βολεύει. Ένας επώνυμος επιστήμονας, γιατρός μπορεί να βγει αντρίκια και να επιβεβαιώσει την ασύστολη μπουρδολογία τους; Όχι γιατί τα τρωκτικά ζουν ή στους υγρούς και σκοτεινούς υπόνομους ή στα ύποπτα συννεφάκια των οραμάτων και των φαντασιώσεων τους.
Κι αν αυτοί δεν λογαριάζουν τίποτα δεν υπάρχουν σ’ αυτό τον τόπο αρχές να διαφυλάξουν την συνταγματική νομιμότητα; Δεν υπάρχει Υπουργός Τύπου, Υπουργός Υγείας, Ιατρικός Σύλλογος, Αρχή Προστασίας Προσωπικών δεδομένων ή τέλος δεν υπάρχουν αρχές ή πολίτες που θα αποτρέψουν την σύληση, θα υπερασπίσουν τα δικαιώματα και θα προφυλάξουν την υγεία ενός ανθρώπου. Τι κι αν είναι Αρχιεπίσκοπος, τι κι αν είναι Αλβανός ή οικονομικός μετανάστης δεν πρέπει να προστατευτεί από τα δόντια του ΚΤΗΝΟΥΣ;
Πέμπτη 5 Ιουλίου 2007
Όνειρο θερινής νύχτας
Αντιγράφω από το περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΠΙΤΙ μετά τους Ολυμπιακούς του 2004
Οι ώρες πλησίαζαν στην Παρασκευή και 13 Αυγούστου τούτου του έτους. Από το πρωί εκείνης της μέρας ήμουν νευρική και εντελώς ανίκανη να κάνω οτιδήποτε χρειαζόταν συγκέντρωση και προσοχή. Κλείστηκα στο σπίτι και περίμενα. Όσο ο χρόνος λιγόστευε προς την έναρξη τα φίδια με ζώνανε για την αναπόφευκτη καταστροφή που σίμωνε. Κουκουλωμένη με το σεντόνι στον καναπέ αρνιόμουν να δω τη συνέχεια, τη φανταζόμουν.
Φανταζόμουν τις κιτς τελετές, τις χουλιγουντιανές παράτες, τα σαρδάμ και τα λάθη των παρουσιαστών, τις διακοπές στην εικόνα, το σβήσιμο των μικροφώνων, το πέσιμο των φώτων…..Φανταζόμουν το γενικό black out, την επίθεση των “τρομοκρατών”, τις εκρήξεις των βομβών, τις φωτιές, τις πλημμύρες και τις καταστροφές…..Φανταζόμουν την επέμβαση, των ΜΑΤ, των ΕΚΑΜ, της CIA, της DIA, της MIT, της Mossad…..Φανταζόμουν τη διεθνή κοινότητα με την μορφή του Verhoigen, του Bush, του Blair του Saron του Schöder και του Putin να μας κουνά το δάχτυλό και ν’ απειλεί να αφανίσει την μικρή πατρίδα μου που τόλμησε…..
30,29,28…Η αρχή του τέλους ξεκίνησε..Αγώνες..Αγώνες Ολυμπιακοί…2004.
27,26,25....Αγώνες που ούτε τους ήθελα ούτε τους επιθυμούσα όταν τους πήραμε γιατί πίστευα, φανταζόμουν ή γνώριζα ότι θα αποτελούσαν μοχλό πίεσης στη χώρα μου σε βασικά και θεμελιακά της ζητήματα…
24,23,21…Αγώνες που γνώριζα ότι η οικονομική τους πλευρά μετρά περισσότερο παρά τα ιδανικά ή τα ιδεώδη που επιζητούνται ή πλασσάρονται…
20,19,18....Αγώνες που ήξερα ότι θα μεγενθύνουν το υδροκεφαλικό κράτος της χώρας μου και θα αποψιλώσουν ακόμα περισσότερο την χρόνια ρημαγμένη περιφέρεια….
17,16,15....Αγώνες που πίστευα ότι ήταν περισσότερο επίδειξη και πλουτισμός μια νεόπλουτης κάστας Ελλήνων παρά εθνική επιταγή και χρέος στους αρχαίους προγόνους…..
14,13,12…Αγώνες ποτισμένοι στην χημεία και τ’ αναβολικά μιας άπληστης κι ανθρωποφάγας μάζας θεατών-πελατών που ενοχοποιεί, επικρίνει κι υποδεικνύει κουκουλοφόρα τον αθλητή-πρωταγωνιστή για να απενοχοποιήσει την δική της ευθύνη, την δική μας συμμετοχή στο έγκλημα…..
11,10,9......Αγώνες που γνώριζα ότι θα χρεώσουν τις επόμενες γενιές μ’ ένα οικονομικό βάρος δυσβάστακτο….
7,6,5,4…...Αγώνες που πίστεψα ότι η αποτυχία τους που άλλοι περίμεναν κι άλλοι επιθυμούσαν θα ήταν οδυνηρή κι αβάσταχτη για τον λαό μας από την συνεχιζόμενη αμφισβήτηση τους….
3,2,1,0…...οι Αγώνες ξεκίνησαν.
Ο χρόνος σταμάτησε κι η ανάσα μου κόπηκε. Αισθανόμουν μετέωρη στο κενό στο μέσον του πουθενά και του τίποτα μέχρι που ένας ήχος ταμπούρλου συντόνισε την καρδιά μου με το χτες το παρόν και το αύριο και με συνέφερε.
Κατέβασα το σεντόνι. Το στάδιο, τα φώτα, η φωτιά, το νερό, οι κύκλοι……όλα άρχιζαν ν’ αλλάζουν να παίρνουν μορφή, ήχο, διάσταση, στο χώρο και στο χρόνο. Μαγεία, ποίηση, λιτότητα, αρμονία. Όλα μοιάζανε μέρος ενός παζλ που είχε έμπνευση, γνώση ιστορική και τεχνολογική, είχε στόχο και μήνυμα. Ο Σεφέρης, ο Χατζιδάκης, ο Θεοδωράκης, ο Τσαρούχης κι ο Έρωτας σε αναλογίες υποβλητικού μέτρου. Όλα μοιάζανε μαγικά και τέλεια κι η Γιάννα κι ο Στεφανόπουλος κι ο Ρογκ κι ο πιτσιρικάς με την βαρκούλα της αθωότητας μας. Όλα κι ο μυθικός Γκάλης κι η Βούλα, και το πολύχρωμο πλήθος των αθλητών από κάθε γωνιά και φυλή του πλανήτη. Όλα μια ζωγραφιά από τον ζωγράφο του σύμπαντος κι ο Μίμης κι ο Κάχι, κι ο Ιωάννης κι ο Νικόλας που άναψε τον βωμό. Όλα μοιάζανε θεϊκά κι απρόσμενα. Απορροφημένη στη δίνη του απρόσμενου ρούφηξα και την τελευταία σταγόνα της τελετής κι ύστερα αλλοπαρμένη πλοηγήθηκα με το μικρό μου laptop στα πέρατα του κόσμου αποζητώντας τις εντυπώσεις που έκανε τούτο το εγχείρημα. Παγκόσμια αναγνώριση κι επιδοκιμασία. Ταυτόχρονα το τηλεκοντρόλ γύριζε σαν γυρολόγος τα κανάλια μην ξεφύγει τίποτα. Θαυμασμός, διθύραμβοι, έπαινοι από παντού. Η νύχτα που προχωρούσε μ’ άφησε άυπνη. Ήθελα να ξαναζήσω την γιορτή αλλά είχα ξεχάσει ή φοβηθεί να πατήσω το REC στο video. Ξημέρωνε όταν τα μάτια μου ’κλεισαν κι αποκοιμήθηκα.
Οι μέρες που ακολούθησαν χώρεσαν συναισθήματα ανάμικτα σε μείγμα εκρηκτικό. Αγωνία, ανησυχία, ένταση, πάθος, θυμό, συγκίνηση, χαρά….Τι κι ζήτησαν οι ηγεμόνες ανθρωποθυσίες…. Τι κι αν μας πήραν πίσω μετάλλιο….. Τι κι αν βάλθηκαν να θαμπώσουν το φως…. Τι κι αν μας αδίκησαν….Τι κι αν προσπάθησαν οι καναλάρχες να διογκώσουν υπέρμετρα θέματα ζητιανεύοντας λίγη από της γιορτής τη λάμψη και της θεαματικότητας την αμοιβή….Τίποτε δεν σταματά την γιορτή καθώς το πανηγύρι προχωρεί κι ενώνει ανθρώπους και πολιτισμούς κάνοντας αόρατα και κρίνοντας άσκοπα κι αχρείαστα τα Zeppelin, τα μέτρα, τους Patriot κι όλες όσες υστερίες ή σκοπιμότητες αρχόντων κι εμπόρων…..
Τίποτε δεν σταματά την Ελλάδα που μπορεί, την Ελλάδα που επιμένει, την Ελλάδα που αγωνίζεται, την Ελλάδα που δημιουργεί, την Ελλάδα που χαίρεται.
Την Ελλάδα που πανηγυρίζει και υποκλίνεται στο δάκρυ του Πύρρου, τον καλπασμό της Φανής, την αντοχή και τα μάτια της Αθανασίας, την δύναμη του Νικόλα να δαμάσει τα κύματα του Αιγαίου, στη άψογη συμπεριφορά και το κέφι των εθελοντών και την επαγγελματικότητα των διοργανωτών της.
Την Ελλάδα που θυμώνει κι αντιδρά στην κούρσα των 200 μέτρων αντιτιθέμενη κι αντιτασσόμενη στην υποκρισία και την ίντριγκα των θεσμοφυλάκων κι όχι επιβραβεύουσα την χημεία που η ματαιότητα του σκοπού επιβάλει πρόσκαιρα καταστρέφοντας δια βίου την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και υπόσταση.
Την Ελλάδα που συγχαίρει, επιχαίρει και επιβραβεύει και τις επιτυχίες παιδιών που άλλες μανάδες και τόποι γέννησαν όπως του Nicolas Massou από την Χιλή, του Michael PHELPS από την Βαλτιμόρη των ΗΠΑ, του El Guerrouj από το Μαρόκο, της Yelena Isinbayeva από το Βολβογράντ της Ρωσίας, του
Liu Xiang από την Σανγκάη της Κίνας….
Την Ελλάδα που χειροκροτεί, επευφημεί και συμπαρίσταται ζεστά και από καρδιάς και στ’ άλλα παιδιά που δεν κατάφεραν ή δεν μπόρεσαν όπως η Khorkina, ο Gebremariam, ο Sautin, ο Μάρας…..
Την Ελλάδα που….άλλαξε σελίδα κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατεί και που πηγαίνει.
Τι κι αν από την επομένη η μιζέρια κι γκρίνια ξαναγύρισαν στη ζωή μας….Τι κι αν οι πολιτικοί, σχολιαστές, επαΐοντες και “ειδικοί” κρέμονται στα παράθυρα της καθημερινότητας μας αναμοχλεύοντας τα πάθη και τις αντιθέσεις μας, προιωνίζοντας τον ζόφο και την καταστροφή. Τώρα πια τα πράγματα έχουν αλλάξει, τώρα πια ξέρουμε ότι τα καταφέραμε, τώρα πια ξέρουμε ότι μπορούμε, τώρα πια ξέρουμε ότι το αξίζαμε, τώρα πια ξέρουμε ότι το όνειρο της θερινής νύχτας έγινε πραγματικότητα.
Μιας νύχτας που ξεκίνησε στα τέλη του Ιούνη και κορυφώθηκε στις 4 του Ιούλη όταν ο Θοδωρής σήκωσε ψηλά στον αστροπλούμιστο ουρανό της Λισσαβώνας το τιμημένο κι έκανε το απίθανο πιθανό κι έκανε το όνειρο πραγματικότητα κι έκανε σκόνη ελπίδα, φάρο κι οδηγό το μεγαλύτερο παραμύθι του σύγχρονου κόσμου ότι οι ισχυροί δεν νικιούνται ποτέ. Τότε που όλοι γίναμε ένα κουβάρι, μια ψυχή και μια φωνή να τραγουδεί “Ελλάς ολέ, Ελλάς ολέ ολέ δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ”
Τη νύχτα που συνεχίστηκε με την φλόγα να περιδιαβαίνει τις γειτονιές του κόσμου δείχνοντας ότι οι άνθρωποι ψάχνουν τις νέες συλλογικότητες, τα νέα ιδανικά και τα ιδεώδη που θα τους σηκώσουν λίγο ψηλότερα από το μέλλον που τους επιφυλλάσουν ανίκανα συστήματα, ύποπτοι ρεαλισμοί και υπόδουλοι ηγέτες.
Τη νύχτα που έκλεισε με την υπόκλιση του Σιορ Διονύση βγαλμένη από την ομώνυμη φιγούρα του Θεάτρου Σκιών του δικού μας Καραγκίοζη. Αυτή τη νύχτα που θα μείνει για πάντα δικιά μας. Αυτή τη νύχτα που ολοκλήρωσε το όνειρο σε πραγματικότητα κι έδειξε το μέλλον. Αυτό το όνειρο που χαράχτηκε στο γονίδιο μας, θα γίνει παραμύθι στα χείλη μας και θρύλος για τις γενιές που έρχονται. Αυτό το όνειρο κανείς πια δεν μπορεί να μας το πάρει.
Καλό Χειμώνα
Συμπολίτες, Συμπατριώτες, Συνάνθρωποι και Πάντα Τέτοια.
Οι ώρες πλησίαζαν στην Παρασκευή και 13 Αυγούστου τούτου του έτους. Από το πρωί εκείνης της μέρας ήμουν νευρική και εντελώς ανίκανη να κάνω οτιδήποτε χρειαζόταν συγκέντρωση και προσοχή. Κλείστηκα στο σπίτι και περίμενα. Όσο ο χρόνος λιγόστευε προς την έναρξη τα φίδια με ζώνανε για την αναπόφευκτη καταστροφή που σίμωνε. Κουκουλωμένη με το σεντόνι στον καναπέ αρνιόμουν να δω τη συνέχεια, τη φανταζόμουν.
Φανταζόμουν τις κιτς τελετές, τις χουλιγουντιανές παράτες, τα σαρδάμ και τα λάθη των παρουσιαστών, τις διακοπές στην εικόνα, το σβήσιμο των μικροφώνων, το πέσιμο των φώτων…..Φανταζόμουν το γενικό black out, την επίθεση των “τρομοκρατών”, τις εκρήξεις των βομβών, τις φωτιές, τις πλημμύρες και τις καταστροφές…..Φανταζόμουν την επέμβαση, των ΜΑΤ, των ΕΚΑΜ, της CIA, της DIA, της MIT, της Mossad…..Φανταζόμουν τη διεθνή κοινότητα με την μορφή του Verhoigen, του Bush, του Blair του Saron του Schöder και του Putin να μας κουνά το δάχτυλό και ν’ απειλεί να αφανίσει την μικρή πατρίδα μου που τόλμησε…..
30,29,28…Η αρχή του τέλους ξεκίνησε..Αγώνες..Αγώνες Ολυμπιακοί…2004.
27,26,25....Αγώνες που ούτε τους ήθελα ούτε τους επιθυμούσα όταν τους πήραμε γιατί πίστευα, φανταζόμουν ή γνώριζα ότι θα αποτελούσαν μοχλό πίεσης στη χώρα μου σε βασικά και θεμελιακά της ζητήματα…
24,23,21…Αγώνες που γνώριζα ότι η οικονομική τους πλευρά μετρά περισσότερο παρά τα ιδανικά ή τα ιδεώδη που επιζητούνται ή πλασσάρονται…
20,19,18....Αγώνες που ήξερα ότι θα μεγενθύνουν το υδροκεφαλικό κράτος της χώρας μου και θα αποψιλώσουν ακόμα περισσότερο την χρόνια ρημαγμένη περιφέρεια….
17,16,15....Αγώνες που πίστευα ότι ήταν περισσότερο επίδειξη και πλουτισμός μια νεόπλουτης κάστας Ελλήνων παρά εθνική επιταγή και χρέος στους αρχαίους προγόνους…..
14,13,12…Αγώνες ποτισμένοι στην χημεία και τ’ αναβολικά μιας άπληστης κι ανθρωποφάγας μάζας θεατών-πελατών που ενοχοποιεί, επικρίνει κι υποδεικνύει κουκουλοφόρα τον αθλητή-πρωταγωνιστή για να απενοχοποιήσει την δική της ευθύνη, την δική μας συμμετοχή στο έγκλημα…..
11,10,9......Αγώνες που γνώριζα ότι θα χρεώσουν τις επόμενες γενιές μ’ ένα οικονομικό βάρος δυσβάστακτο….
7,6,5,4…...Αγώνες που πίστεψα ότι η αποτυχία τους που άλλοι περίμεναν κι άλλοι επιθυμούσαν θα ήταν οδυνηρή κι αβάσταχτη για τον λαό μας από την συνεχιζόμενη αμφισβήτηση τους….
3,2,1,0…...οι Αγώνες ξεκίνησαν.
Ο χρόνος σταμάτησε κι η ανάσα μου κόπηκε. Αισθανόμουν μετέωρη στο κενό στο μέσον του πουθενά και του τίποτα μέχρι που ένας ήχος ταμπούρλου συντόνισε την καρδιά μου με το χτες το παρόν και το αύριο και με συνέφερε.
Κατέβασα το σεντόνι. Το στάδιο, τα φώτα, η φωτιά, το νερό, οι κύκλοι……όλα άρχιζαν ν’ αλλάζουν να παίρνουν μορφή, ήχο, διάσταση, στο χώρο και στο χρόνο. Μαγεία, ποίηση, λιτότητα, αρμονία. Όλα μοιάζανε μέρος ενός παζλ που είχε έμπνευση, γνώση ιστορική και τεχνολογική, είχε στόχο και μήνυμα. Ο Σεφέρης, ο Χατζιδάκης, ο Θεοδωράκης, ο Τσαρούχης κι ο Έρωτας σε αναλογίες υποβλητικού μέτρου. Όλα μοιάζανε μαγικά και τέλεια κι η Γιάννα κι ο Στεφανόπουλος κι ο Ρογκ κι ο πιτσιρικάς με την βαρκούλα της αθωότητας μας. Όλα κι ο μυθικός Γκάλης κι η Βούλα, και το πολύχρωμο πλήθος των αθλητών από κάθε γωνιά και φυλή του πλανήτη. Όλα μια ζωγραφιά από τον ζωγράφο του σύμπαντος κι ο Μίμης κι ο Κάχι, κι ο Ιωάννης κι ο Νικόλας που άναψε τον βωμό. Όλα μοιάζανε θεϊκά κι απρόσμενα. Απορροφημένη στη δίνη του απρόσμενου ρούφηξα και την τελευταία σταγόνα της τελετής κι ύστερα αλλοπαρμένη πλοηγήθηκα με το μικρό μου laptop στα πέρατα του κόσμου αποζητώντας τις εντυπώσεις που έκανε τούτο το εγχείρημα. Παγκόσμια αναγνώριση κι επιδοκιμασία. Ταυτόχρονα το τηλεκοντρόλ γύριζε σαν γυρολόγος τα κανάλια μην ξεφύγει τίποτα. Θαυμασμός, διθύραμβοι, έπαινοι από παντού. Η νύχτα που προχωρούσε μ’ άφησε άυπνη. Ήθελα να ξαναζήσω την γιορτή αλλά είχα ξεχάσει ή φοβηθεί να πατήσω το REC στο video. Ξημέρωνε όταν τα μάτια μου ’κλεισαν κι αποκοιμήθηκα.
Οι μέρες που ακολούθησαν χώρεσαν συναισθήματα ανάμικτα σε μείγμα εκρηκτικό. Αγωνία, ανησυχία, ένταση, πάθος, θυμό, συγκίνηση, χαρά….Τι κι ζήτησαν οι ηγεμόνες ανθρωποθυσίες…. Τι κι αν μας πήραν πίσω μετάλλιο….. Τι κι αν βάλθηκαν να θαμπώσουν το φως…. Τι κι αν μας αδίκησαν….Τι κι αν προσπάθησαν οι καναλάρχες να διογκώσουν υπέρμετρα θέματα ζητιανεύοντας λίγη από της γιορτής τη λάμψη και της θεαματικότητας την αμοιβή….Τίποτε δεν σταματά την γιορτή καθώς το πανηγύρι προχωρεί κι ενώνει ανθρώπους και πολιτισμούς κάνοντας αόρατα και κρίνοντας άσκοπα κι αχρείαστα τα Zeppelin, τα μέτρα, τους Patriot κι όλες όσες υστερίες ή σκοπιμότητες αρχόντων κι εμπόρων…..
Τίποτε δεν σταματά την Ελλάδα που μπορεί, την Ελλάδα που επιμένει, την Ελλάδα που αγωνίζεται, την Ελλάδα που δημιουργεί, την Ελλάδα που χαίρεται.
Την Ελλάδα που πανηγυρίζει και υποκλίνεται στο δάκρυ του Πύρρου, τον καλπασμό της Φανής, την αντοχή και τα μάτια της Αθανασίας, την δύναμη του Νικόλα να δαμάσει τα κύματα του Αιγαίου, στη άψογη συμπεριφορά και το κέφι των εθελοντών και την επαγγελματικότητα των διοργανωτών της.
Την Ελλάδα που θυμώνει κι αντιδρά στην κούρσα των 200 μέτρων αντιτιθέμενη κι αντιτασσόμενη στην υποκρισία και την ίντριγκα των θεσμοφυλάκων κι όχι επιβραβεύουσα την χημεία που η ματαιότητα του σκοπού επιβάλει πρόσκαιρα καταστρέφοντας δια βίου την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και υπόσταση.
Την Ελλάδα που συγχαίρει, επιχαίρει και επιβραβεύει και τις επιτυχίες παιδιών που άλλες μανάδες και τόποι γέννησαν όπως του Nicolas Massou από την Χιλή, του Michael PHELPS από την Βαλτιμόρη των ΗΠΑ, του El Guerrouj από το Μαρόκο, της Yelena Isinbayeva από το Βολβογράντ της Ρωσίας, του
Liu Xiang από την Σανγκάη της Κίνας….
Την Ελλάδα που χειροκροτεί, επευφημεί και συμπαρίσταται ζεστά και από καρδιάς και στ’ άλλα παιδιά που δεν κατάφεραν ή δεν μπόρεσαν όπως η Khorkina, ο Gebremariam, ο Sautin, ο Μάρας…..
Την Ελλάδα που….άλλαξε σελίδα κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατεί και που πηγαίνει.
Τι κι αν από την επομένη η μιζέρια κι γκρίνια ξαναγύρισαν στη ζωή μας….Τι κι αν οι πολιτικοί, σχολιαστές, επαΐοντες και “ειδικοί” κρέμονται στα παράθυρα της καθημερινότητας μας αναμοχλεύοντας τα πάθη και τις αντιθέσεις μας, προιωνίζοντας τον ζόφο και την καταστροφή. Τώρα πια τα πράγματα έχουν αλλάξει, τώρα πια ξέρουμε ότι τα καταφέραμε, τώρα πια ξέρουμε ότι μπορούμε, τώρα πια ξέρουμε ότι το αξίζαμε, τώρα πια ξέρουμε ότι το όνειρο της θερινής νύχτας έγινε πραγματικότητα.
Μιας νύχτας που ξεκίνησε στα τέλη του Ιούνη και κορυφώθηκε στις 4 του Ιούλη όταν ο Θοδωρής σήκωσε ψηλά στον αστροπλούμιστο ουρανό της Λισσαβώνας το τιμημένο κι έκανε το απίθανο πιθανό κι έκανε το όνειρο πραγματικότητα κι έκανε σκόνη ελπίδα, φάρο κι οδηγό το μεγαλύτερο παραμύθι του σύγχρονου κόσμου ότι οι ισχυροί δεν νικιούνται ποτέ. Τότε που όλοι γίναμε ένα κουβάρι, μια ψυχή και μια φωνή να τραγουδεί “Ελλάς ολέ, Ελλάς ολέ ολέ δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ”
Τη νύχτα που συνεχίστηκε με την φλόγα να περιδιαβαίνει τις γειτονιές του κόσμου δείχνοντας ότι οι άνθρωποι ψάχνουν τις νέες συλλογικότητες, τα νέα ιδανικά και τα ιδεώδη που θα τους σηκώσουν λίγο ψηλότερα από το μέλλον που τους επιφυλλάσουν ανίκανα συστήματα, ύποπτοι ρεαλισμοί και υπόδουλοι ηγέτες.
Τη νύχτα που έκλεισε με την υπόκλιση του Σιορ Διονύση βγαλμένη από την ομώνυμη φιγούρα του Θεάτρου Σκιών του δικού μας Καραγκίοζη. Αυτή τη νύχτα που θα μείνει για πάντα δικιά μας. Αυτή τη νύχτα που ολοκλήρωσε το όνειρο σε πραγματικότητα κι έδειξε το μέλλον. Αυτό το όνειρο που χαράχτηκε στο γονίδιο μας, θα γίνει παραμύθι στα χείλη μας και θρύλος για τις γενιές που έρχονται. Αυτό το όνειρο κανείς πια δεν μπορεί να μας το πάρει.
Καλό Χειμώνα
Συμπολίτες, Συμπατριώτες, Συνάνθρωποι και Πάντα Τέτοια.
Επί Γης Ειρήνη Και Εν Ανθρώποις Ευδοκία
Αντιγράφω από το περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΠΙΤΙ Δεκέμβρης 2007
Το σαββατοκύριακο των αγίων Στυλιανού και Αικατερίνης, μεγάλη η χάρη τους, είχα τρομερές και φοβερές φούριες. Το χριστουγεννιάτικο τεύχος έκλεινε και χρειαζόταν οι τελευταίες ματιές πάντα απαραίτητες και ιδιαίτερα επίπονες για να φτάσουμε σε σας όσο καλύτεροι γίνεται. Από το ζόρισμα αυτό το γυαλί, βλέπε Tι-Vούλα, ούτε που άνοιξε για να μου πάρει το μάτι. Δεν συναντηθήκαμε ούτε ανταλλάξαμε τις αγαπημένες μας συνήθειες. Την αδιάκοπη φλυαρία της αυτή κι εγώ την αναγκαία χαλάρωση μπροστά της αφήνοντας να πάρει τις σκέψεις και τις σκοτούρες μου στέλνοντας με σιγά κι απαλά στην αγκαλιά του Μορφέα. Μόνο η μουσική, αυτή η θεία συντροφιά, είτε από ράδιο είτε από CD μου χάιδευε τ’ αυτιά και μου συμπαραστεκόταν αυτό το διήμερο στην ένταση που περνούσα.
Αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς μουσική, δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή χωρίς ήχους κι αρμονία. Η μουσική, ο καραβοκύρης αυτός κι οδηγός των πιο μακρινών κι υπέροχων ταξιδιών του νου και της ψυχής είναι ο καταλύτης και το αλάτι της ύπαρξης μας. Μας ταξιδεύει τις πιο απίθανες στιγμές, στους πιο όμορφους και μακρινούς τόπους, στα πιο μαγικά κι απροσδόκητα όνειρα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ιστορία που μου διηγήθηκε κάποτε στην νότια Κρήτη, ένας συνταξιούχος δάσκαλος που περνούσε τις μέρες του ήσυχα, αγναντεύοντας τον ορίζοντα της βιολογικής του δύσης. Ανάμεσα σε ρακές, κουβέντες διάφορες και σκοπούς μακρόσυρτους, της τάβλας, μου αφηγήθηκε….
….. μια φορά, λέει βρέθηκε, δεν έχει σημασία αυτός ή άλλος, σε μεγάλη πόρτα να συντάσσει ένα ιδιοτελές βιογραφικό της προσωπικής του διαδρομής και ικανότητας. Έπρεπε να χωρέσει της ζωή του τη διαδρομή σε μια κόλλα χαρτί. Κομμάτι δύσκολο. Μαζί κι άλλοι πολλοί απ’ όλες τις φυλές του Φαραώ. Στο βαρύγδουπο κρατικό έγγραφο μια ερώτηση του τράβηξε την προσοχή. ΞΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ. Το προσπέρασε αρχικά. Μετά κίνησε να γράφει ότι γνωρίζει Ιταλικά απ’ όταν, ακατάλληλος κι επικίνδυνος να συμμετέχει της ημετέρας παιδείας, φιλοξενήθηκε στα πανεπιστήμια και τον πολιτισμό αυτής της χώρας.
Γαλλικά από την πολύχρονη θητεία του, παιδί ακόμα, στις αίθουσες της καμουφλαρισμένης επεκτατικής εκπολιτιστικής κουλτούρας, βλέπε καλλιέργειας, της παλαίποτε αποικιοκρατικής δύναμης.
Αγγλικά; Εκεί κοντοστάθηκε. Κάποιες σκόρπιες λέξεις απ’ τις φωνές και τους στοίχους του Burton, του Jacker, του Lennon, του Dylan, της Joplin και του Morrison δεν έφταναν να καλύψουν την αναπηρία του στην γλώσσα της ηγέτιδας του πλανήτη δύναμης.
Μια ηλιαχτίδα που μπήκε παράτυπα κι έκοψε στα δύο την υποβλητική σκιερότητα της μεγαλόπρεπης αίθουσας, του φώτισε το μυαλό και τ’ άλλαξε την διάθεση. Και ΜΟΥΣΙΚΗ πρόσθεσε. Ο κρατικός λειτουργός, με το σφιχτοδεμένο απ’ την γραβάτα του, κολάρο, χλεύασε την γραφή. Την χλεύασε περισσότερο, όταν ζητήθηκε ένα οποιοδήποτε όργανο για να αποδειχθεί του λόγου το αληθές. Ίσως να είχε και δίκιο όμως. Τι δουλειά είχαν η κιθάρα, το μπουζούκι, ο ταμπουράς, το βιολί ή το κλαρίνο, η νότα, η δίεση κι η αρμονία σ’ αυτό το μέρος; Βλέμμα και ύφος διθυραμβικό ο υπάλληλος και απορίας σιωπή διάχυτη στην αίθουσα.
Τότε αυτός σήκωσε τα χέρια του προς το φως. Έψαξε τις νότες που ο αγέρας και το φως κουβαλούσαν πάνω τους. Τις αφουγκράστηκε. Με τα δάχτυλα και τις παλάμες τις έπλασε, τις μαστόρεψε και χτυπώντας τις χούφτες του έφτιαξε σκοπό. Σκοπό που πέρασε από τα χέρια, στον κορμό κι απ’ τον κορμό στο σώμα, στα μάτια, στην ψυχή και στις κινήσεις του. Ξεσηκώθηκε. Ξεσηκώθηκαν κι άλλοι. Ο σκοπός πέρασε στις ψυχές, στα σώματά, στα χέρια και στις αισθήσεις τους. Ακολουθούσαν όλοι. Δημιουργούσαν όλοι. Έφτιαχναν, μεγάλωναν τον σκοπό και επικοινωνούσαν. Ο σκοπός φούντωνε, γιγάντωνε και πετούσε έξω από τα τείχη. Αυτοί γελούσαν, μιλούσαν και καταλαβαινότανε. Ο σκοπός ταξίδευε κι αυτοί μαζί του σε θάλασσες πλατιές κι ορίζοντες ατέλειωτους.
Ο λειτουργός με το πρόσωπο σαν χασέ, τα μάτια πεταμένα από τις κόγχες τους και την καρδιά του κλειδωμένη από τις ρέγκολες και τους κανόνες αδυνατούσε να καταλάβει τι γινότανε…..
Άντε στην υγειά σας. Στην υγεία σου δάσκαλε είπαμε σηκώνοντας τα ποτήρια…..
Αυτή η αφήγηση για την ανυπότχτη, ταξιδιάρα κι λεύτερη μουσική, ταίριαξε, έδεσε μέσα μου κι εξήγησε την αγάπη, την επιθυμία και τον έρωτα που είχα πάντα μαζί της.
Με το walkman στ’ αυτί Δευτεριάτικα πρωί, πρωί κατέβηκα από το σπίτι για να μαζέψω τον ημερήσιο τύπο που θα συντρόφευε τον καθιερωμένο μου καφέ. Από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα έμεινα άναυδη. Το μακελειό πέντε ανθρώπων στα χωράφια και στις καλαμιές του Αγρινίου με τρόμαξε, με τάραξε με πλάνταξε. "Θεέ μου πόση αγριότητα κρύβει μέσα του ο άνθρωπος;" αναρωτήθηκα.
Γύρισα σπίτι και χώθηκα μέσα στην τηλεόραση να μελετάω και να εξερευνώ τις λεπτομέρειες του φονικού.. Οι τηλεστάρς στις δόξες τους, οι ανταποκριτές στο κυνηγητό τους, οι αναλυτές, οι ειδικοί, οι ψυχολόγοι, οι σχολιαστές, οι επαΐοντες, οι νομικοί, οι εικασίες, οι υποψίες και τα σενάρια….όλα στην πρώτη γραμμή. Η λύπη περίσσευε, η αγανάκτηση επίσης. Ούτε το γυαλί μπορούσε να κρατήσει τόσο πόνο νόμιζες. Μπροστά στην κορύφωση του δράματος κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί πίστευες.
Ο παρουσιαστής σταρ της καθημερινότητας μας, με την μορφή βαθύτατα τεθλιμμένου και συγκλονισμένου ανθρώπου ακούσει τον πρωταγωνιστή πατέρα θύματος να απλώνει τον πόνο της απώλειας που βίωνε. Τον κατανοεί και με συντετριμμένο ύφος και ήθος όπως αποκαλύπτετε εκ των υστέρων του ζητά δυο λεπτά συγνώμη. ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ λέει με πλατύ χαμόγελο που αντικατέστησε την μάσκα της υποκρισίας.
ΕΛΕΟΣ! Τίποτα πια δεν μπορεί να αντισταθεί στην ορμή του ανταγωνισμού, την δολοφονία της αξιοπρέπειας, την αποθέωση του ευτελούς και την δύναμη του χρήματος; Καμιά ανθρώπινη αξία δεν μπορεί να μείνει ανέπαφη, στην επιθυμία του κέρδους, την βουλιμία της προβολής και την ματαιοδοξία του εφήμερου; Τι σόι άνθρωποι γινόμαστε πια;
Μήπως εμείς, σαν κοινωνία, είμαστε τελικά οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί τέτοιων εγκλημάτων; Μήπως εμείς οπλίζουμε το χέρι του εκάστοτε θύτη που για λίγη γη, για περισσότερη ισχύ, για εφήμερη προβολή και μερικά χρήματα ξεθάβει το ζώο που κρύβει μέσα του και τρυγά στο βήμα του ψυχές;
Μήπως όσο γινόμαστε περισσότερο υποκριτές, αχόρταγοι ανταγωνιστικοί, και άπληστοι τόσο η ανθρωπιά μας λιγοστεύει και χάνεται καθημερινά;
Σε λίγες μέρες το μήνυμα το Χριστουγέννων που προσδοκά "επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία" θα ξανακουστεί. Επί 2006 χρόνια το κορυφαίο μήνυμα αγάπης κι ανθρωπιάς άσχετα με φυλές και με θρησκείες, άσχετα με λαούς και πρόσωπα έρχεται και ξανάρχεται κι εμείς μοιάζουμε ανίκανοι να το αποδεχτούμε. Μοιάζουμε ανίκανοι να συμπορευτούμε πλάι-πλάι στο κοινό μας ταξίδι που λέγεται ζωή;
Ας είναι τούτη η φορά η αρχή για να βρούμε ή να ξαναβρούμε μέσα μας ότι φαίνεται πως χάθηκε με την ταχύτητα του χρόνου. ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΑΣ.
Ηρεμία, γαλήνη κι ελπίδα σε όλους μας για την νέα χρονιά, φίλοι μου
Το σαββατοκύριακο των αγίων Στυλιανού και Αικατερίνης, μεγάλη η χάρη τους, είχα τρομερές και φοβερές φούριες. Το χριστουγεννιάτικο τεύχος έκλεινε και χρειαζόταν οι τελευταίες ματιές πάντα απαραίτητες και ιδιαίτερα επίπονες για να φτάσουμε σε σας όσο καλύτεροι γίνεται. Από το ζόρισμα αυτό το γυαλί, βλέπε Tι-Vούλα, ούτε που άνοιξε για να μου πάρει το μάτι. Δεν συναντηθήκαμε ούτε ανταλλάξαμε τις αγαπημένες μας συνήθειες. Την αδιάκοπη φλυαρία της αυτή κι εγώ την αναγκαία χαλάρωση μπροστά της αφήνοντας να πάρει τις σκέψεις και τις σκοτούρες μου στέλνοντας με σιγά κι απαλά στην αγκαλιά του Μορφέα. Μόνο η μουσική, αυτή η θεία συντροφιά, είτε από ράδιο είτε από CD μου χάιδευε τ’ αυτιά και μου συμπαραστεκόταν αυτό το διήμερο στην ένταση που περνούσα.
Αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς μουσική, δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή χωρίς ήχους κι αρμονία. Η μουσική, ο καραβοκύρης αυτός κι οδηγός των πιο μακρινών κι υπέροχων ταξιδιών του νου και της ψυχής είναι ο καταλύτης και το αλάτι της ύπαρξης μας. Μας ταξιδεύει τις πιο απίθανες στιγμές, στους πιο όμορφους και μακρινούς τόπους, στα πιο μαγικά κι απροσδόκητα όνειρα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ιστορία που μου διηγήθηκε κάποτε στην νότια Κρήτη, ένας συνταξιούχος δάσκαλος που περνούσε τις μέρες του ήσυχα, αγναντεύοντας τον ορίζοντα της βιολογικής του δύσης. Ανάμεσα σε ρακές, κουβέντες διάφορες και σκοπούς μακρόσυρτους, της τάβλας, μου αφηγήθηκε….
….. μια φορά, λέει βρέθηκε, δεν έχει σημασία αυτός ή άλλος, σε μεγάλη πόρτα να συντάσσει ένα ιδιοτελές βιογραφικό της προσωπικής του διαδρομής και ικανότητας. Έπρεπε να χωρέσει της ζωή του τη διαδρομή σε μια κόλλα χαρτί. Κομμάτι δύσκολο. Μαζί κι άλλοι πολλοί απ’ όλες τις φυλές του Φαραώ. Στο βαρύγδουπο κρατικό έγγραφο μια ερώτηση του τράβηξε την προσοχή. ΞΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ. Το προσπέρασε αρχικά. Μετά κίνησε να γράφει ότι γνωρίζει Ιταλικά απ’ όταν, ακατάλληλος κι επικίνδυνος να συμμετέχει της ημετέρας παιδείας, φιλοξενήθηκε στα πανεπιστήμια και τον πολιτισμό αυτής της χώρας.
Γαλλικά από την πολύχρονη θητεία του, παιδί ακόμα, στις αίθουσες της καμουφλαρισμένης επεκτατικής εκπολιτιστικής κουλτούρας, βλέπε καλλιέργειας, της παλαίποτε αποικιοκρατικής δύναμης.
Αγγλικά; Εκεί κοντοστάθηκε. Κάποιες σκόρπιες λέξεις απ’ τις φωνές και τους στοίχους του Burton, του Jacker, του Lennon, του Dylan, της Joplin και του Morrison δεν έφταναν να καλύψουν την αναπηρία του στην γλώσσα της ηγέτιδας του πλανήτη δύναμης.
Μια ηλιαχτίδα που μπήκε παράτυπα κι έκοψε στα δύο την υποβλητική σκιερότητα της μεγαλόπρεπης αίθουσας, του φώτισε το μυαλό και τ’ άλλαξε την διάθεση. Και ΜΟΥΣΙΚΗ πρόσθεσε. Ο κρατικός λειτουργός, με το σφιχτοδεμένο απ’ την γραβάτα του, κολάρο, χλεύασε την γραφή. Την χλεύασε περισσότερο, όταν ζητήθηκε ένα οποιοδήποτε όργανο για να αποδειχθεί του λόγου το αληθές. Ίσως να είχε και δίκιο όμως. Τι δουλειά είχαν η κιθάρα, το μπουζούκι, ο ταμπουράς, το βιολί ή το κλαρίνο, η νότα, η δίεση κι η αρμονία σ’ αυτό το μέρος; Βλέμμα και ύφος διθυραμβικό ο υπάλληλος και απορίας σιωπή διάχυτη στην αίθουσα.
Τότε αυτός σήκωσε τα χέρια του προς το φως. Έψαξε τις νότες που ο αγέρας και το φως κουβαλούσαν πάνω τους. Τις αφουγκράστηκε. Με τα δάχτυλα και τις παλάμες τις έπλασε, τις μαστόρεψε και χτυπώντας τις χούφτες του έφτιαξε σκοπό. Σκοπό που πέρασε από τα χέρια, στον κορμό κι απ’ τον κορμό στο σώμα, στα μάτια, στην ψυχή και στις κινήσεις του. Ξεσηκώθηκε. Ξεσηκώθηκαν κι άλλοι. Ο σκοπός πέρασε στις ψυχές, στα σώματά, στα χέρια και στις αισθήσεις τους. Ακολουθούσαν όλοι. Δημιουργούσαν όλοι. Έφτιαχναν, μεγάλωναν τον σκοπό και επικοινωνούσαν. Ο σκοπός φούντωνε, γιγάντωνε και πετούσε έξω από τα τείχη. Αυτοί γελούσαν, μιλούσαν και καταλαβαινότανε. Ο σκοπός ταξίδευε κι αυτοί μαζί του σε θάλασσες πλατιές κι ορίζοντες ατέλειωτους.
Ο λειτουργός με το πρόσωπο σαν χασέ, τα μάτια πεταμένα από τις κόγχες τους και την καρδιά του κλειδωμένη από τις ρέγκολες και τους κανόνες αδυνατούσε να καταλάβει τι γινότανε…..
Άντε στην υγειά σας. Στην υγεία σου δάσκαλε είπαμε σηκώνοντας τα ποτήρια…..
Αυτή η αφήγηση για την ανυπότχτη, ταξιδιάρα κι λεύτερη μουσική, ταίριαξε, έδεσε μέσα μου κι εξήγησε την αγάπη, την επιθυμία και τον έρωτα που είχα πάντα μαζί της.
Με το walkman στ’ αυτί Δευτεριάτικα πρωί, πρωί κατέβηκα από το σπίτι για να μαζέψω τον ημερήσιο τύπο που θα συντρόφευε τον καθιερωμένο μου καφέ. Από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα έμεινα άναυδη. Το μακελειό πέντε ανθρώπων στα χωράφια και στις καλαμιές του Αγρινίου με τρόμαξε, με τάραξε με πλάνταξε. "Θεέ μου πόση αγριότητα κρύβει μέσα του ο άνθρωπος;" αναρωτήθηκα.
Γύρισα σπίτι και χώθηκα μέσα στην τηλεόραση να μελετάω και να εξερευνώ τις λεπτομέρειες του φονικού.. Οι τηλεστάρς στις δόξες τους, οι ανταποκριτές στο κυνηγητό τους, οι αναλυτές, οι ειδικοί, οι ψυχολόγοι, οι σχολιαστές, οι επαΐοντες, οι νομικοί, οι εικασίες, οι υποψίες και τα σενάρια….όλα στην πρώτη γραμμή. Η λύπη περίσσευε, η αγανάκτηση επίσης. Ούτε το γυαλί μπορούσε να κρατήσει τόσο πόνο νόμιζες. Μπροστά στην κορύφωση του δράματος κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί πίστευες.
Ο παρουσιαστής σταρ της καθημερινότητας μας, με την μορφή βαθύτατα τεθλιμμένου και συγκλονισμένου ανθρώπου ακούσει τον πρωταγωνιστή πατέρα θύματος να απλώνει τον πόνο της απώλειας που βίωνε. Τον κατανοεί και με συντετριμμένο ύφος και ήθος όπως αποκαλύπτετε εκ των υστέρων του ζητά δυο λεπτά συγνώμη. ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ λέει με πλατύ χαμόγελο που αντικατέστησε την μάσκα της υποκρισίας.
ΕΛΕΟΣ! Τίποτα πια δεν μπορεί να αντισταθεί στην ορμή του ανταγωνισμού, την δολοφονία της αξιοπρέπειας, την αποθέωση του ευτελούς και την δύναμη του χρήματος; Καμιά ανθρώπινη αξία δεν μπορεί να μείνει ανέπαφη, στην επιθυμία του κέρδους, την βουλιμία της προβολής και την ματαιοδοξία του εφήμερου; Τι σόι άνθρωποι γινόμαστε πια;
Μήπως εμείς, σαν κοινωνία, είμαστε τελικά οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί τέτοιων εγκλημάτων; Μήπως εμείς οπλίζουμε το χέρι του εκάστοτε θύτη που για λίγη γη, για περισσότερη ισχύ, για εφήμερη προβολή και μερικά χρήματα ξεθάβει το ζώο που κρύβει μέσα του και τρυγά στο βήμα του ψυχές;
Μήπως όσο γινόμαστε περισσότερο υποκριτές, αχόρταγοι ανταγωνιστικοί, και άπληστοι τόσο η ανθρωπιά μας λιγοστεύει και χάνεται καθημερινά;
Σε λίγες μέρες το μήνυμα το Χριστουγέννων που προσδοκά "επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία" θα ξανακουστεί. Επί 2006 χρόνια το κορυφαίο μήνυμα αγάπης κι ανθρωπιάς άσχετα με φυλές και με θρησκείες, άσχετα με λαούς και πρόσωπα έρχεται και ξανάρχεται κι εμείς μοιάζουμε ανίκανοι να το αποδεχτούμε. Μοιάζουμε ανίκανοι να συμπορευτούμε πλάι-πλάι στο κοινό μας ταξίδι που λέγεται ζωή;
Ας είναι τούτη η φορά η αρχή για να βρούμε ή να ξαναβρούμε μέσα μας ότι φαίνεται πως χάθηκε με την ταχύτητα του χρόνου. ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΑΣ.
Ηρεμία, γαλήνη κι ελπίδα σε όλους μας για την νέα χρονιά, φίλοι μου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)